Καλεσμένος από τον κύριο Ντόκα σε ένα άτυπο debate με τον κύριο Θανάση Οικονόμου, πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, λίγες ημέρες μετά το «κλείσιμο» της περιβόητης αξιολόγησης και την εκταμίευση της δόσης, τον Ιούνιο του 2017.
Με τον συνομιλητή μου, κληθήκαμε να σχολιάσουμε το γεγονός και δεν μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε πως τα πράγματα εξακολουθούν να είναι πολύ άσχημα παρά την όποια παροδική σταθερότητα επέφερε η εκταμίευση αυτής της δόσης η οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τα «πανηγύρια» από πλευράς κυβέρνησης. Αμφότεροι παρατηρήσαμε την αδιανόητη κωλυσιεργία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝ.ΕΛ. να κλείσει γρήγορα την αξιολόγηση, δικαιολογώντας την ως επικοινωνιακό τέχνασμα.
Δεν μπορούσα να μην αναλύσω την συμφωνία αυτή, ώστε να γίνει αντιληπτή πλήρως από τους τηλεθεατές. Εκταμιεύτηκαν 8,5 δις ευρώ ενώ η αρχική συμφωνία μιλούσε για 22 δις. Όχι απλά πήραμε πολύ λιγότερα αλλά από αυτά τα 8,5 δις ευρώ, αντιστοιχούν σε 7 δις για αποπληρωμή χρέους και 1 δις σε πληρωμές ληξιπρόθεσμων οφειλών. Αυτό σημαίνει πως δεν πέσανε χρήματα στην πραγματική οικονομία. Θύμισα πως ο κύριος Τσίπρας είχε θέσει τρεις στόχους. Το κλείσιμο της αξιολόγησης, την ποσοτική χαλάρωση και τη ρύθμιση του χρέους. Από το κλείσιμο της αξιολόγησης δεν κερδίσαμε τίποτα ουσιαστικό, η ρύθμιση του χρέους επουδενί δεν μπήκε στο τραπέζι και χάθηκε η ποσοτική χαλάρωση στην οποία θα συμμετείχαμε εάν το 2015 δεν είχε εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Με απλά λόγια, ποσοτική χαλάρωση σημαίνει ότι δίνεται η δυνατότητα στη χώρα να εκδώσει ομόλογα και άλλους τίτλους τους οποίους ρευστοποιεί άμεσα και τα χρήματα αυτά μετά επιτρέπουν το δανεισμό από τις τράπεζες, τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και γενικότερα είναι χρήμα στην αγορά. Μερίδιο λοιπόν από το 1 τρις ευρώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν λάβαμε.
Ο κύριος Οικονόμου, τόνισε την ανάγκη επανίδρυσης του κράτους η οποία όμως για να επιτευχθεί χρειάζεται σύμπνοια και καθολική συνεργασία των πολιτών. Όπως είπε ο συνομιλητής μου –και συμφωνήσαμε εκ νέου- πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση για το δημόσιο. Πρέπει να καταρριφθεί η «ανάγκη» το δημόσιο να κινεί το κράτος. Είναι αναγκαίο να μελετήσουμε την πιθανότητα ο ιδιωτικός τομέας να σταθεί αρωγός στο δημόσιο, ώστε το τελευταίο να είναι δυσλειτουργικό και αναποτελεσματικό.
Ερωτηθείς για τον πιθανό χρόνο εκλογών αλλά και για το αν προσδοκώ αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας σε αυτές, τόνισα πως η αυτοδυναμία είναι αναγκαία για τον τόπο και αυτή ήταν ίσως η μόνη διαφωνία μας με τον κύριο Οικονόμου καθώς εκείνος κρίνει απαραίτητες τις συνεργασίες ενώ εγώ θεωρώ την έλλειψη αυτοδυναμίας, συνώνυμο της ακυβερνησίας.
